De Praktijkvader

Haal de beste vader uit jezelf!

Wat is de plek van je ouders nu jij zelf kinderen hebt? En hoe neem jij jouw plek als volwassen man in?

Door Jeroen de Jong 14 Comments

praktijkvader relatie met je eigen oudersJe vader wil tijdens het kraambezoek een sigaret op steken en wordt boos als jij hem daar op aanspreekt. Je moeder blijft jou en je partner maar bestoken met vragen wanneer jullie nou gaan stoppen met borstvoeding. De Dora-koekjes zitten inmiddels standaard in haar tas. Of de steeds terugkerende vraag wanneer jullie baby nou eindelijk een keer komt logeren. Want dat zou ook zo fijn zijn voor jullie tweeën.

Je herkent dit soort situaties vast. Ze komen voor in eindeloos veel varianten. Maar ze hebben allemaal dezelfde oorzaak: jij en je partner denken anders over de opvoeding dan je ouders. Dat kan gaan over voeding, sociaal gedrag van je kind, hoe jullie slapen, waarom je die draagdoek toch zo handig vind, et cetera. Gesprekken hierover gaan moeizaam. Vaak voelen beide partijen zich onbegrepen en afgewezen. Verwijten gaan onderhuids zitten en voor je het weet zit je vast een een conflict dat zich vooral onderhuids afspeelt. Het kruipt, schuurt en smeult. En als de bom dan uiteindelijk toch een keer barst, kan dat grote gevolgen hebben voor de relatie tussen jou en je ouders.

[Lees meer…]

Houtkachel aan, bevalbad op temperatuur en proberen los te laten – bevallingsverhaal van een vader

Door Jeroen de Jong Leave a Comment

Hoe heb je je voorbereid op de geboorte? Dit is mijn tweede kind en ik heb me veel minder hard ingelezen dan bij de eerste. Ik voelde vooral veel vertrouwen en een diepe band met het kindje. Van binnen wist ik ergens heel duidelijk wie eraan kwam en dat was voor mij meestal meer dan genoeg. We hebben samen wel goed besproken wat we (vooral Pieternel) wel en niet wilden met en rondom de bevalling en ons daarin laten inspireren door een aantal films en boeken. Pieternel heeft dit daarna opgeschreven in een bevalplan voor de verloskundige en eventuele andere hulpverleners. “We” wilden het hands-off doen, en er dus op vertrouwen dat moeders en de natuur weten wat te doen, zonder al te veel inmenging van buitenaf: geen kunstmatige wee-opwekkers, navelstreng uit laten kloppen, dat soort dingen. Maatwerk dus, wat we ook goed af hebben gestemd met de verloskundige en kraamzorg. Deze gesprekken gingen vooral vaak over hoe ze binnen hun verantwoordelijkheid de ruimte konden vinden zodat onze behoeftes ook vervuld werden. En ik ben blij dat we dit gedaan hebben en daarin veel welwillendheid en flexibiliteit ervoeren bij de verloskundige en de kraamzorg. Een belangrijk punt voor mij om te bespreken was het temperaturen van ons kind. Bij de eerste – die uiteindelijk in ’t ziekenhuis is geboren - viel mij op hoe vaak en onpersoonlijk, mechanisch haast, de temperatuur werd opgenomen. Het lijkt zo’n normale handeling, maar voor mij voelde dit telkens als een inbreuk op haar sereniteit. En dus niet oké. Met zowel de verloskundige als de kraamzorg heb ik dit besproken. Wat niet altijd makkelijk was aangezien het meten van de temperatuur voor hun vak een belangrijk (meet)instrument angstgedachten van de inhoud van de tas had gemaakt – daarin een apparaatje om Simons mond leeg te zuigen. Alles bij elkaar waren er maar één of twee minuten verstreken (al leek het een uur) toen hij begon te sputteren en langzaamaan rood van kleur werd. En naar een paar minuten was hij helemaal oké en drong het besef zich aan mij op nu vader te zijn van – niet één – maar twee kinderen. Nog nooit eerder voelde mijn leven zó compleet en dankbaar. Je bent uiteindelijk in het ziekenhuis beland, hoe heb je dat ervaren? Ja, toen Simon een maand of twee, drie was kreeg hij vrij hoge koorts. En omdat het weekend was belde wij met de huisartsenpost in het ziekenhuis. We konden even langskomen. Het leek onschuldig maar de arts stelde voor toch even de kinderarts er naar te laten kijken. En voor je het weet “zit je er 24 uur vast”. Protocol of zoiets. Ik vond het best stressvol om daar te zijn met zo’n klein kindje. De ziekenhuismachine met alle protocollen draait volop wilddi.

Iedere vader heeft zijn eigen herinneringen en beleving van de geboorte van zijn kinderen. Mooi heftig, beangstigend, wereldschokkend, gewoon, ontspannen – wat dan ook. En dan het gevoel dat je hebt als je je kind voor het eerst in je armen houdt. Een gevoel van herkenning of juist van ‘hee, wie ben jij eigenlijk?’

Maar wij vaders vertellen die ervaringen maar weinig door. En dat is jammer.

Want het zijn verhalen over de essentie van het leven. Wat voel je, wat doe je, hoe steun je je partner, hoe was het toen je kind voor het eerst zag? Het zou zo mooi zijn als wij vaders die verhalen elkaar meer gaan vertellen. Zodat we verder komen dan alleen de stoere, grappig-bedoelde, horrorverhalen over hoe verschrikkelijk een bevalling wel niet is. En dat we van elkaar kunnen leren en elkaar kunnen inspireren.

Be sure to share your story. There is no shortage of fear-mongering and simply unhelpful advice when it comes to birth. We need to make birth part of the masculine dialogue. – Geoff in ‘The Father’s Home Birth Hand Book’

En daarom heb ik Robert Tannemaat – buiten-de-kaders-vader van Sofie (4) en Simon (1), enthousiast vuurstoker, en gepassioneerde trainer/coach voor ouders en kinderen bij de Groeierij – gevraagd hoe hij de bevalling van zijn tweede kind beleefde. En dat leverde een mooi, eerlijk en inspirerend verhaal op. Over je eigen weg gaan, verwachtingen bijstellen, communiceren met je partner, opkomen voor je wensen richting verloskundige, kraamzorg en ziekenhuispersoneel en hoe je in dat alles ook nog kunt loslaten en vertrouwen. Zeker ook mooi om te lezen als je partner (op dit moment) niet zwanger is. 

Welkom Robert! Allereerst, hoe heb je je voorbereid op deze bevalling?

[Lees meer…]

Hoe krijg je meer vakantiegevoel in je volle gezinsleven? Van rennen naar rust in 3 concrete stappen. [video]

Door Jeroen de Jong 4 Comments

praktijkvader vakantiegevoelVakantie vieren is niet zo makkelijk als iedereen je doet geloven. Tenminste, bij mij gaat het niet altijd helemaal vanzelf. Dit jaar ging het uitstekend: Franse Alpen, wandelen, kamperen, vuurtje stoken, genieten.

Maar twee jaar terug lukte dat in eerste instantie voor geen meter. We waren in de Auvergne in Frankrijk, een ongerepte streek met mooie vulkanen, stille meren, oude stadjes en prachtige kastelen. Zo veel te doen. Eigenlijk te veel om uit te kiezen. Zat ik alsnog in de stress.

Na een kleine week kon ik dat eindelijk en beetje loslaten. Ik kon het houden bij op mijn gemak een boek lezen, zwemmen met de kinderen en lekker koffie of wijn drinken met Wendy. Want daar gaat het voor mij om in de vakantie. Niet het rennen van berg naar kasteel, maar gewoon ‘zijn’. In het moment. Met elkaar. Terwijl er niets hoeft.

Wat zou het heerlijk zijn om dat ware vakantiegevoel niet alleen maar op vakantie te hebben, maar ook de rest van het jaar. Hoe zou het zijn als je ook in je dagelijks leven stopt met het rennen van het een naar het ander? Als je ook de andere 49 weken van het jaar gewoon kunt zijn met je gezin. Terwijl er niet zo veel hoeft?

Dat klinkt heerlijk, toch?

[Lees en kijk meer…]

De juf heeft het niet gedaan. Jongens hebben vaderhonger.

Door Jeroen de Jong Leave a Comment

praktijkvader doen wat echt goed voor je isDertig jaar geleden bestonden ze nog. Meesters. Ik had in de vijfde en zesde klas van de lagere school een meester. En in de derde zat er ook nog eentje. Op de basisschool – waar mijn kinderen nu naar toe gaan – werken maar twee mannen: de directeur en de conciërge. In de loop van een generatie hebben we in Nederland een onderwijsomgeving gecreëerd waar voornamelijk vrouwen voor de klas staan.

Dat ‘verjufte’ systeem zou, volgens wetenschappers als Louis Tavecchio, grotendeels verantwoordelijk zijn voor het feit dat onze jongens niet goed mee kunnen komen. Vrouwen zouden het rustige, ingetogener meisjesgedrag meer waarderen dan de beweeglijkheid en drukte van jongens. Hierdoor missen veel jongens de aansluiting in het onderwijs en leidt dit uiteindelijk tot een grote groep jongens die niet goed voorbereid is op het vinden van hun plek in de maatschappij. Met de nadelige gevolgen van schooluitval en criminaliteit van dien. Dat klinkt plausibel.

Maar er is echter meer aan de hand.

[Lees meer…]

Hoe lang laat je je nog gek maken door je eigen onzekerheid?

Door Jeroen de Jong 1 Comment

Praktijkvader onzekerheid vaderAls je een onzekere vader bent, ben je niet de vader die je eigenlijk wilt zijn. Je eigen onzekerheid blokkeert en verlamt je. Het is dat stemmetje dat oppopt en in je oor fluistert:

‘Doe je dit wel goed?’

‘Wat vindt je partner, je moeder, je beste vriend of het consultatiebureau hiervan?’

‘Zou je het niet precies zo als die andere vaders moeten doen?’

Als je naar dat stemmetje luistert, verlies je de regie over je eigen beslissingen. En grote kans dat je dan van alles doet, dat eigenlijk niet bij je past of goed voor je voelt. Met als gevolg dat de dingen die je doet in de verzorging en opvoeding van je kinderen, inderdaad niet lekker lopen.

En voor je het weet ben je in de ‘zie je wel’-valkuil gestapt.

‘Zie je wel dat mijn partner het beter kan.’

‘Zie je wel dat ik niet geschikt ben om mijn baby te verzorgen.’

‘Zie je wel dat ik geen goede vader ben.’

Die valkuil ken je vast. Ik ben er zelf ook vaak genoeg in gestapt. Om er vervolgens achter te komen dat die valkuil eigenlijk best comfortabel is. Want als je in je ‘zie-je-wel’-stand staat, zeg je tegen jezelf dat je nu eenmaal niet geschikt bent voor hetgeen wat je te doen had. En dan hoef je ook niets meer. Behalve je een beetje zielig voelen en hopen dat iemand anders het voor je op gaat lossen. Zoals je partner, je kinderen zelf of alle vrouwelijke professionals die je tegenkomt. Van de verloskundige en de kraamverzorgster tot de consultatiebureau-arts en de leidsters op het kinderdagverblijf.

Maar dat is dat echt wat je wilt?

[Lees meer…]

Nieuwste berichten