Heb jij ook wel eens van die dagen dat er helemaal niets uit je komt? Dat je van alles probeert om het fijn te hebben met je kinderen of lekker het werk te zijn, maar dat alles alleen maar heel stroperig verloopt en niemand echt blij is?
Van die dagen dat je uitkijkt naar de tijd dat het bedtijd is voor de kinderen. Zodat jij na het tandenpoetsen, voorlezen en liedjes-zingen, op de bank kunt ploffen om de rest van de avond gedachteloos tv te kijken of te Facebooken?
Soms is je batterij gewoon leeg. Of eigenlijk, bijna leeg.
Je hebt nog net genoeg energie om je door de dagelijkse rituelen heen te slepen. Maar echt vanzelf gaat het niet. En juist op die momenten lijken je kinderen elkaar meer in de haren te zitten dan anders en lijken je partner en jij elkaar constant verkeerd te begrijpen.
Ik was zelf de afgelopen dagen flink aan het worstelen. We hadden een iets te druk kinderfeestje van Noek gehad, het weekend zat vol met activiteiten (leuke weliswaar, maar toch) en als klap op de vuurpijl kreeg ik via de mail nogal pittige feedback van een klant. Met een zo goed als lege batterij probeerde ik daarna nog wat nuttig werk te doen. Om er 2 uur later achter te komen dat ik nog steeds met de eerste alinea van een artikel bezig was.
Als je batterij leeg is, moet je hem opladen. Zo simpel is het.
Luke Skywalker had het niet getroffen met vaderfiguren. Zijn echte vader kende hij niet. Zijn pleegvader Obi-Wan Kenobi ging dood voordat Luke volwassen was. Maar toen hij met zijn X-Wing neerstortte in een moeras op de planeet Dagobah was er toch nog een derde die die mentorrol op zich nam. En Luke zijn eigen kracht leerde kennen. Puntoren, rare stem, helemaal groen: Yoda. Yoda bereidde Luke voor op de belangrijkste taak van zijn leven: het Kwaad omver werpen. Dat hij daarbij uiteindelijk letterlijk de strijd met zijn echte vader – Darth Vader – aan moest gaan is in een grote mythe als Star Wars onontkoombaar.
Je vader wil tijdens het kraambezoek een sigaret op steken en wordt boos als jij hem daar op aanspreekt. Je moeder blijft jou en je partner maar bestoken met vragen wanneer jullie nou gaan stoppen met borstvoeding. De Dora-koekjes zitten inmiddels standaard in haar tas. Of de steeds terugkerende vraag wanneer jullie baby nou eindelijk een keer komt logeren. Want dat zou ook zo fijn zijn voor jullie tweeën.
Bij je kinderen herken je het feilloos. Ze zijn ergens bang voor. Ze zien ergens tegenop.
Vanaf het moment dat Wendy zwanger was van Thijn, onze oudste, ben ik op zoek gegaan naar hoe ik mijn rol als vader in wilde vullen. Er waren maar weinig aansprekende vader-voorbeelden in mijn directe omgeving. En ik had ook geen vrienden met wie ik hier een goed gesprek over kon voeren.