1 oktober 2002, midden in de nacht. Ik ben alleen thuis en slaap diep. De telefoon die op het kussen naast me ligt gaat af. Met een duf hoofd neem ik op. ‘Met Jeroen.’ Aan de andere kant klinkt de stem van mijn lief. ‘Waarom bel je nou?’ vraag ik verbaasd. ‘Wat denk je zelf?’ zegt ze. ‘Het gaat beginnen.’
En dan snap ik alles meteen weer. Ik kleed me aan en spring op de fiets. Tien minuten later loop ik door een verlaten en donker ziekenhuis op weg naar de meest indrukwekkende gebeurtenis in mijn leven. De geboorte van mijn eerste kind.
Ik had geen idee van wat me te wachten stond. Ik was 28 en had het volste vertrouwen in mijn vrouw. Zij hield zich dapper staande. Ze ademde door alle weeën heen en liet met haar rust de kenau van een kraamverpleegster verbaasd achter. Om 8 uur 39 werd onze zoon Thijn geboren.
Pas toen hij geboren was had ik het gevoel dat ik iets kon doen. Ik kon hem vasthouden, voelen, aankleden, verschonen. Ik had een taak. Maar tijdens de bevalling zelf? Wendy was blij met de massages, washandjes en hand waar ze in kon knijpen. Maar ik had het gevoel dat ik meer had kunnen doen. Maar wat dan? Wat kunnen vaders doen tijdens de bevalling?
David Borman, verloskundige, vader en trainer, weet daar alles van. Hij geeft al een tijdje de cursus ‘Aanpakken voor aanstaande vaders’. Een cursus over zwangerschap, bevalling en kraamtijd. Alleen voor vaders. En sinds juni is er ook het boek met dezelfde titel.
Hoog tijd voor een uitgebreid Praktijkvader-interview met David.
Bij je kinderen herken je het feilloos. Ze zijn ergens bang voor. Ze zien ergens tegenop.
Je bent geduldig als een zenmeester. Je luistert naar de behoeften van je kind. Je houdt onvoorwaardelijk van ze. Straffen doe je niet. En ‘als je nu wel/niet meewerkt, dan krijg je straks wel/geen…’ hoor je jou zelden zeggen.
Eigenlijk is het heel simpel. Je weet precies wat je zou moeten doen.
Zondagmiddag, kwart over 2. Er loopt een rilling over mijn rug. Ik heb net uit volle borst een Afrikaans lied gezongen met de deelnemers aan de Pad van de Man jaartraining. De klanken trillen nog na in de zonnige ruimte. Ik sta nu op het punt de eenvoudigste, maar ook spannendste oefening van het weekend aan te kondigen. Eentje die bij de deelnemers veel weerstand op zal roepen. En ik heb geen idee hoe ze er op gaan reageren.