Vakantie vieren is niet zo makkelijk als iedereen je doet geloven. Tenminste, bij mij gaat het niet altijd helemaal vanzelf. Dit jaar ging het uitstekend: Franse Alpen, wandelen, kamperen, vuurtje stoken, genieten.
Maar twee jaar terug lukte dat in eerste instantie voor geen meter. We waren in de Auvergne in Frankrijk, een ongerepte streek met mooie vulkanen, stille meren, oude stadjes en prachtige kastelen. Zo veel te doen. Eigenlijk te veel om uit te kiezen. Zat ik alsnog in de stress.
Na een kleine week kon ik dat eindelijk en beetje loslaten. Ik kon het houden bij op mijn gemak een boek lezen, zwemmen met de kinderen en lekker koffie of wijn drinken met Wendy. Want daar gaat het voor mij om in de vakantie. Niet het rennen van berg naar kasteel, maar gewoon ‘zijn’. In het moment. Met elkaar. Terwijl er niets hoeft.
Wat zou het heerlijk zijn om dat ware vakantiegevoel niet alleen maar op vakantie te hebben, maar ook de rest van het jaar. Hoe zou het zijn als je ook in je dagelijks leven stopt met het rennen van het een naar het ander? Als je ook de andere 49 weken van het jaar gewoon kunt zijn met je gezin. Terwijl er niet zo veel hoeft?
Dat klinkt heerlijk, toch?
1 oktober 2002, midden in de nacht. Ik ben alleen thuis en slaap diep. De telefoon die op het kussen naast me ligt gaat af. Met een duf hoofd neem ik op. ‘Met Jeroen.’ Aan de andere kant klinkt de stem van mijn lief. ‘Waarom bel je nou?’ vraag ik verbaasd. ‘Wat denk je zelf?’ zegt ze. ‘Het gaat beginnen.’
Je haalt alles uit de kast. Doet je best om er iets leuks van te maken. Maar het werkt niet. Je kind kijkt je aan en jij weet precies wat hij gaat zeggen.
Soms lukt het gewoon niet. De kamer is een explosie van niet opgeruimde ontbijtspullen, uitgetrokken pyjama’s en overhoop gegooide duplo. Je peuter zit er huilend tussen. En misschien doet zijn kleine zusje, dat je net even in de box had gezet, nog wel mee ook. Je pakt de kleverige pot pindakaas en zet die met een harde klap in het keukenkastje. En daardoor valt de hagelslag, die je net had opgeruimd, weer uit het kastje. Met de verkeerde kant naar beneden. Je kijkt op de klok. Kwart voor 9. Een lange dag is begonnen.
De afgelopen weken zijn we beter gaan kijken naar één van de meer donkere kanten van het vaderschap. We zijn er niet trots op, maar soms – vaker dan ons lief is – staan we te schreeuwen tegen onze kinderen.