Als je een onzekere vader bent, ben je niet de vader die je eigenlijk wilt zijn. Je eigen onzekerheid blokkeert en verlamt je. Het is dat stemmetje dat oppopt en in je oor fluistert:
‘Doe je dit wel goed?’
‘Wat vindt je partner, je moeder, je beste vriend of het consultatiebureau hiervan?’
‘Zou je het niet precies zo als die andere vaders moeten doen?’
Als je naar dat stemmetje luistert, verlies je de regie over je eigen beslissingen. En grote kans dat je dan van alles doet, dat eigenlijk niet bij je past of goed voor je voelt. Met als gevolg dat de dingen die je doet in de verzorging en opvoeding van je kinderen, inderdaad niet lekker lopen.
En voor je het weet ben je in de ‘zie je wel’-valkuil gestapt.
‘Zie je wel dat mijn partner het beter kan.’
‘Zie je wel dat ik niet geschikt ben om mijn baby te verzorgen.’
‘Zie je wel dat ik geen goede vader ben.’
Die valkuil ken je vast. Ik ben er zelf ook vaak genoeg in gestapt. Om er vervolgens achter te komen dat die valkuil eigenlijk best comfortabel is. Want als je in je ‘zie-je-wel’-stand staat, zeg je tegen jezelf dat je nu eenmaal niet geschikt bent voor hetgeen wat je te doen had. En dan hoef je ook niets meer. Behalve je een beetje zielig voelen en hopen dat iemand anders het voor je op gaat lossen. Zoals je partner, je kinderen zelf of alle vrouwelijke professionals die je tegenkomt. Van de verloskundige en de kraamverzorgster tot de consultatiebureau-arts en de leidsters op het kinderdagverblijf.
Maar dat is dat echt wat je wilt?
Ergens weet je dat er iets niet klopt. Want je hebt vaak momenten dat je helemaal niet bezig bent met of je het wel goed doet als vader. Momenten dat het klopt. Momenten dat je helemaal aanwezig bent. Momenten dat je ‘s nachts eindeloos je huilende baby in je armen kunt dragen, momenten dat je vol trots ziet hoe je kind heeft leren fietsen, momenten dat je kind onverwachts een knuffel komt halen. Of gewoon zo’n moment dat je in de zon aan de rand van de zandbak zit en dat alles klopt.
Je kent de waarheid. Je bent gewoon een goede vader. En dat weet je kind ook. Maar durf je dat zelf helemaal te geloven?
Natuurlijk maak je er af en toe een zooitje van. Er zijn genoeg momenten dat ik zelf zie hoe onhandig ik bezig ben. Meestal gevoed door ongeduld, frustratie of moeheid. Dat zijn van die momenten dat mijn kinderen zeggen: ‘die tips die je aan al die vaders geeft, die kun je zelf ook wel gebruiken’. Touché!
Maar wat ik wel geleerd heb en dagelijks toepas, is dat het mijn eigen keuze is of ik mezelf voor dat onhandige gedrag vervolgens diskwalificeer als vader. Het is mijn eigen keuze of ik in de ‘zie-je-wel-ik-doe-het-nooit-goed’-stand ga of dat ik erken dat ik iets niet handig doe en de verantwoordelijkheid neem om de situatie te veranderen.
Als je het eerste doet duik je bewust in de ‘zie-je-wel’-valkuil en zorg je ervoor dat je uit het contact gaat met jezelf, je partner en je kinderen. Je gaat op je ‘poor me‘-eiland (dank Will van der Coer) zitten mokken en komt er voorlopig niet meer af.
Optie twee vraagt meer moed: erkennen dat je iets niet handig doet en dat je misschien ook geen idee hebt hoe het wel moet. Maar je blijft wel in verbinding met iedereen in je gezin. Je hebt misschien het gevoel dat je faalt, maar het tegengestelde is het het geval. Toegeven dat je iets niet handig doet gaat over je gedrag, niet over jou als vader of mens. Je gedrag vraagt misschien om verbetering, maar jijzelf bent helemaal oké.
Michelangelo zei ooit dat een ieder beeld al zit opgesloten in de steen. De beeldhouwer hoeft dat beeld allemaal te bevrijden uit het beeld. Maar maakt het je een minder mens als dat bij je eerste beeldhouw poging nog niet lukt?
Je bent niet pas een goede vader als je alles weet en alles kunt. Dat gaat je sowieso nooit lukken. Je bent een goede vader als je jezelf niet diskwalificeert als er iets op je pad komt wat niet lekker gaat. En als je in zo’n situatie kiest voor ‘ik weet niet hoe ik dit moet doen’ in plaats voor ‘ik kan het niet en zal het ook nooit kunnen’.
En ben je bereid om uit te reiken naar anderen, hulp te vragen en te leren? Zodat je vervolgens ook echt verder komt?
Welke keuze je ook maakt, op de een of andere manier geef je hem door aan je kinderen. Dus als je voorleeft dat het oké is als je iets niet weet én dat het oké is om om hulp te vragen, geef je niet alleen jezelf, maar ook hen een cadeau waar ze hun hele leven iets aan hebben.
Dus, waar ga jij voor kiezen?
Warme groet!
Jeroen | De Praktijkvader
[optin-monster-shortcode id=”uxlqkmbgmtzj3wrp”]
Beste Jeroen, Is het ook niet zo dat je jezelf (beter) leert kennen door de ander? Door wat je de ander ziet doen (wel of niet leuk/passend/…)krijg je de spiegel voor met de vraag:’is dat hoe ik het wil ?’ Door met deze vraag in je hart heel dicht bij jezelf te blijven, kun je kiezen (experimenteren?) met de opties. Die van jezelf en/of die van de ander. Altijd heel trouw aan je eigen gevoel. Ipv vanuit een gekwetst ego.