Vuur spreekt tot de verbeelding. Een goed kampvuur is ideaal voor het met gloeiende wangen bakken van heerlijke broodjes. Of als gelegenheid om eindeloos liedjes bij te zingen, het liefst met gitaar natuurlijk. Maar ook, als de kinderen eenmaal slapen, kun je bij het vuur heerlijk dicht tegen elkaar aan gaan zitten en zo de opkomende kou van een frisse zomeravond verdrijven. Ideeën genoeg.
Maar hoe bouw je een goed kampvuur? Eén onachtzaam weggegooide lucifer kan een hele bosbrand kan veroorzaken, maar zelf had ik vaak meer dan een heel pakje lucifers en eindeloos geblaas in brandende kranten nodig om mijn eigen vuurtje een beetje op gang te krijgen. Maar dat is nu verleden tijd. Met deze stap-voor-stapinstructie kan iedere vader uit de voeten. En je kinderen helpen graag mee. Haal het brooddeeg maar vast te voorschijn!
‘Ik ben er achter gekomen dat het bij andere vaders net zo gaat als bij mij. En dat hun situatie soms nog pittiger is dan de mijne. Dat relativeert ontzettend. Ik ervaar nu meer lucht en minder zwaarte in mijn vaderschap.’
Samen slapen is knus, het bevordert de hechting tussen ouder en kind en is goed voor je nachtrust. Het is ook bij uitstek een buiten-de-kaders-manier om écht meer tijd met je gezin door te brengen. Zonder dat je iets hoeft te laten, ben je in één keer minstens zes uur per dag langer heel dicht bij je kinderen. En ook al slaap je het grootste deel van die tijd, je zult het verschil echt merken.
Zondag is het vaderdag. Mijn eerste vaderdag zonder vader. Ruim twee maanden geleden overleed mijn vader. Hij was ernstig ziek. In de anderhalve week voor zijn overlijden ben ik veel bij hem geweest. We hebben gepraat, gelachen, gezwegen. In tien dagen zijn we misschien wel dichter bij elkaar dan enig ander moment hiervoor. Maar dat is niet erg, het was juist heel mooi. Terwijl mijn vader afscheid van het leven nam, gaf hij zijn plek ook door aan mij. Hij legde zijn rol als vader neer en gaf mij alle ruimte om mijn rol als volwassen man en vader op te pakken. Ik ben niet meer de zoon. Dat was de hoogste tijd.
Ik zie de laatste tijd in de media veel voorbij komen over dat ‘vaders weer moeten vaderen als vroeger’. Kinderen zouden behoefte hebben aan ouders die grenzen stellen en duidelijk zijn. Het verwende prinsjes- en prinsesjesgedrag van onze kinderen zouden we daarmee terug kunnen brengen tot normale proporties. Ik denk dat veel vaders herkennen dat hun kinderen veel vragen (aandacht, eten, speelgoed) en dat je soms niet weet hoe je aan die behoeften kunt voldoen. En natuurlijk: wil je wel aan die behoefte voldoen? Een kind dat in de supermarkt een drama maakt omdat je geen snoep wilt kopen is altijd een vervelende situatie. Ook al weet je dat je die zak snoep niet gaat kopen.