Zondag is het zover. Je kind geeft jou een geknutseld cadeautje, een zelfgesmeerde boterham met jam, een knuffel, een kus, een tekening. En een uurtje uitslaaptijd, tot ze niet meer kunnen wachten en het écht tijd is om papa wakker te maken.
Urenlang en misschien wel dagenlang verheugt je zoon of dochter zich al op deze zondagochtend. Knutselen op school, een cadeautje kopen met mama, alles stiekem verstoppen in huis. Daar gaat een hoop tijd en energie in zitten.
En kijk nu eens door de ogen van je enthousiaste kind naar jezelf.
Als je door zijn of haar ogen zou kijken, wat zie je dan? Wat voor man staat daar? Hoe ziet hij er uit? Wat doet hij? Wat zegt hij? Hoe groot is hij? Wat voel je van binnen als je naar hem kijkt? Wat wil je met die man gaan doen?
Alles wat je nu voor je ziet en wat je nu voelt, gaat ook op de een of andere manier door je kind heen.
En de vraag aan jou is: kun je al die aandacht, al die verwachtingen, al die gevoelens ontvangen? Mag die enorme stroom van liefde en energie die je kind jouw kant opstuurt er zijn? Kun je ontvangen wat je kind je wil geven?
Laat de champagne maar knallen!! Op vrijdag 7 oktober mocht ik de Nationale Vaderdagtrofee 2016 uit handen van Peter Tromp, voorzitter van het Vader Kennis Centrum, in ontvangst nemen. En dat voelde natuurlijk ontzettend goed.
Zondag is het vaderdag. Mijn eerste vaderdag zonder vader. Ruim twee maanden geleden overleed mijn vader. Hij was ernstig ziek. In de anderhalve week voor zijn overlijden ben ik veel bij hem geweest. We hebben gepraat, gelachen, gezwegen. In tien dagen zijn we misschien wel dichter bij elkaar dan enig ander moment hiervoor. Maar dat is niet erg, het was juist heel mooi. Terwijl mijn vader afscheid van het leven nam, gaf hij zijn plek ook door aan mij. Hij legde zijn rol als vader neer en gaf mij alle ruimte om mijn rol als volwassen man en vader op te pakken. Ik ben niet meer de zoon. Dat was de hoogste tijd.