De afgelopen weken zijn we beter gaan kijken naar één van de meer donkere kanten van het vaderschap. We zijn er niet trots op, maar soms – vaker dan ons lief is – staan we te schreeuwen tegen onze kinderen.
Of ze nou 10 maanden of 10 jaar zijn, eigenlijk maakt het niet zoveel uit. Er zijn altijd momenten wanneer je de grip kwijt bent en harder uitvalt dan goed is.
In de eerste video heb je geleerd hoe je kunt voorkomen dat je zover komt. In de tweede video heb je geleerd wat je moet doen als je eenmaal staat te schreeuwen.
In deze laatste video ga ik het met je hebben over wat je kunt doen nadat je hebt staat schreeuwen. Wat doe je als de storm is uitgeraasd? Hoe benader je dan je kind? Hoe herstel je het evenwicht?
Ik kom zelf uit een gezin waar er nauwelijks openlijke confrontaties waren. Maar als ze er waren, werden ze ook snel weer onder het tapijt geschoven. Maar die niet opgeloste confrontaties bleven natuurlijk wel een knagen en zeuren. Door conflicten niet op te lossen beschadig je keer op keer de vertrouwensband tussen jou en je kind.
Dat is natuurlijk het laatste dat we willen.
Maar hoe moet het dan wel? Hoe maak je wel contact na de storm?
Vaders staan de laatste weken volop in de media-aandacht. De positie van vaders bij scheidingen, de rol van vaders in de opvoeding van (vooral) hun zonen en vorige week een groot stuk in de Volkskrant met als titel ‘Papa’s laat je niet wegzetten.’ In dit stuk beschrijft Asha ten Broeke de tweederangspositie die vaders innemen in de opvoeding van hun kinderen. Vaders zouden zich laten wegzetten door hun partner, verloskundigen en het consultatiebureau. Maar vaders hebben daar eigenlijk geen probleem mee. Want stiekem zouden ze het wel prima vinden dat moeders zich het meest met de kinderen bezig houden.
In de vorige blog zijn we begonnen met kijken naar iets waar we niet trots op zijn.
Hoe fijn en gezellig het meestal ook is bij je thuis, er zijn van die momenten dat het helemaal misgaat. Opeens vind je jezelf terug in een situatie waarin je staat te schreeuwen tegen je kind. Hij wil zijn jas niet aan, terwijl het regent en jullie toch al te laat zijn. Of je kind vindt het eten waar je net drie kwartier je best op hebt staan te doen – en waar hij twee weken terug nog van zat te smullen – echt niet te eten en laat dat duidelijk weten. Of hij slaat zijn jongere broertje net iets te hard, terwijl de boel een minuut geleden nog in perfecte harmonie was.
Wow, deze foto is van lang geleden! Zomer van 2000, een lang weekend skaten in Parijs. Samen met Wendy. Overdag alle tijd voor onszelf en ‘s avonds meedoen met de grootste skatetocht van Europa: met meer dan 10.000 man door een prachtig verlicht Parijs. Kinderen hadden we natuurlijk nog niet. Anders hadden we dit nooit kunnen doen. Toch?