Wow, deze foto is van lang geleden! Zomer van 2000, een lang weekend skaten in Parijs. Samen met Wendy. Overdag alle tijd voor onszelf en ‘s avonds meedoen met de grootste skatetocht van Europa: met meer dan 10.000 man door een prachtig verlicht Parijs. Kinderen hadden we natuurlijk nog niet. Anders hadden we dit nooit kunnen doen. Toch?
Nou, ik had inderdaad niet graag met een kind in een draagdoek of achter een buggy aan over bruggen en door tunnels willen skaten om elf uur ‘s avonds. Maar er is meer mogelijk dan je denkt.
Waarschijnlijk heb je net als veel andere vaders het gevoel, dat er minder tijd is voor al die leuke dingen die je alleen of samen met je partner deed voordat je kinderen had. In de meeste gevallen is dat ook gewoon een feit. Met de komst van je eerste kind verandert je leven drastisch. Daar heb je zelf voor gekozen, maar zonder dat je echt besefte hoe drastisch die verandering zou zijn. En daar loop je nu tegenaan.
Natuurlijk hou je van kind, meer dan je je ooit voor had kunnen stellen. En tegelijkertijd verlang je ook af en toe naar die onbezorgde, eindeloze dagen van vroeger. Of de spontane weekendjes weg. Naar Parijs bij voorbeeld.
Je kunt je neerleggen bij deze situatie. Je accepteert dat je minder tijd hebt voor jezelf en dat alles heel je leven om je kinderen lijkt te draaien. Je zit het uit. Je hoopt dat als de kinderen in een volgende fase komen, naar de kinderopvang of naar de basisschool gaan, dat alles beter wordt en je een deel van je oude leven weer terugkrijgt.
Ik denk niet dat je daar blijer van wordt. Sterker nog: je doet jezelf, je partner en je kinderen er een groot tekort mee. Als je hoopt dat het later beter wordt, ben je nù vast niet de vader die je het liefst wil zijn.
Huub van der Lubbe zong het al:
Later bestaat niet.
Je weet hoe dat gaat, later dat gaat niet.
Later, later is te laat.
Natuurlijk. Met een fijne oppas en weekendjes naar opa en oma, kun je ook iets van die oude vrijheid terugwinnen. Maar je lost er structureel niets mee op. Het zijn pleisters op een wond en als de pleister los gaat zitten, merk je dat de wond nog niet geheeld is.
In plaats van pleisters te blijven plakken kun je het gevoel van onvrede en tekort ook echt proberen te veranderen. Stel je zelf de volgende vragen:
- Wat wil je nu graag doen? Waar word je nu blij van? Waar kom je nu niet aan toe?
- Hoe kun je dat doen met je hele gezin? Wat is daar concreet voor nodig?
En doe het vervolgens! Kom in actie, bespreek het met je partner, maak het waar.
Ik wilde heel graag weer naar Parijs. Stokbrood eten langs de Seine, me vergapen aan de Eiffeltoren, over de trappen lopen in Montmartre. Ik had de kinderen een lang weekend kunnen onderbrengen bij mijn schoonouders. Maar we namen ze mee. Alle drie.
En het werd een heerlijk weekend. Met Roos – ze was 3 – in de rugdrager beklommen we de trappen van de Eiffeltoren. De jongens – toen 8 en 6 – waren het eerst boven. Ritten met de metro werden een spannende speurtocht naar de goede lijn en het goede perron. En op de mooiste plekken, zoals het Places des Vosges, bleek het voor de kinderen heerlijk spelen.
Dat was twee jaar geleden. Deze zomer waren we er weer en opnieuw hebben we alle 5 genoten.
Het kan dus wel. Maar wacht niet te lang. Later is nu!
Geef een reactie