Als we de cijfers mogen geloven gaat 1 op de 3 stellen met kinderen uit elkaar. Heb je zo’n breuk al een keer meegemaakt en vorm je nu met een nieuwe partner een samengesteld, fusie- of stiefgezin, dan is de kans nóg groter dat het misgaat. Bij alle samengestelde gezinnen sneuvelt de relatie in 2 van de 3 gevallen. Binnen 5 jaar.
Wat ik dan wil weten is: kun je een scheiding voorkomen? Wanneer is het nog niet te laat? Waar zit het moment waarop je wel voelt dat het niet meer zo lekker gaat tussen jullie, maar waarop je nog wel actie kunt ondernemen? Kortom,
wat kun je doen om de vonk in je relatie terug te vinden?
Je haalt alles uit de kast. Doet je best om er iets leuks van te maken. Maar het werkt niet. Je kind kijkt je aan en jij weet precies wat hij gaat zeggen.
Vrijdagavond laat. In het pikdonker rij ik terug naar huis. Raampje open, muziek zacht aan, grote glimlach op mijn gezicht. Ik neem de omweg. Niet dwars door de stad. Maar er omheen, door het bos. Met groot-licht aan voelt iedere autorit als een avontuur.
Vaders staan de laatste weken volop in de media-aandacht. De positie van vaders bij scheidingen, de rol van vaders in de opvoeding van (vooral) hun zonen en vorige week een groot stuk in de Volkskrant met als titel ‘Papa’s laat je niet wegzetten.’ In dit stuk beschrijft Asha ten Broeke de tweederangspositie die vaders innemen in de opvoeding van hun kinderen. Vaders zouden zich laten wegzetten door hun partner, verloskundigen en het consultatiebureau. Maar vaders hebben daar eigenlijk geen probleem mee. Want stiekem zouden ze het wel prima vinden dat moeders zich het meest met de kinderen bezig houden.
Samen slapen is knus, het bevordert de hechting tussen ouder en kind en is goed voor je nachtrust. Het is ook bij uitstek een buiten-de-kaders-manier om écht meer tijd met je gezin door te brengen. Zonder dat je iets hoeft te laten, ben je in één keer minstens zes uur per dag langer heel dicht bij je kinderen. En ook al slaap je het grootste deel van die tijd, je zult het verschil echt merken.