Vrijdagavond laat. In het pikdonker rij ik terug naar huis. Raampje open, muziek zacht aan, grote glimlach op mijn gezicht. Ik neem de omweg. Niet dwars door de stad. Maar er omheen, door het bos. Met groot-licht aan voelt iedere autorit als een avontuur.
Ik voel me fantastisch. Opgeladen. Vol energie.
Maar tegelijkertijd is er ook angst. Een soort onbestemd gevoel dat knaagt tussen mijn ribben. Een diepgewortelde angst die ik maar al te goed ken. Ik wil voluit leven. Voluit geven wat ik te geven heb. Maar ik ben doodsbang.
Ik ben op de terugweg van mijn Vadervuur-training. In een pittige avond hebben de vaders onderzocht wat hun grootste verlangen is in de relatie met hun vrouw of vriendin. Want die relatie staat onder druk als je kinderen hebt. Zeker als ze jong zijn. En dan is het niet altijd gemakkelijk om de rust te vinden om elkaar op te zoeken, te praten over wat belangrijk is of om elkaar te beminnen.
Het was een mooie avond. We hadden het over de belangrijkste dingen in het leven en daar werd in vertrouwen en eerlijkheid over gedeeld. En ik kon bijdragen aan ieders individuele proces. Ik deed wat ik het liefste doe: een veilige setting creëren, de kaders voor een gesprek neerleggen en vervolgens laten gebeuren wat er moet gebeuren. In het moment aanwezig zijn en doorvragen of aanscherpen als het nodig is. Helemaal in mijn element.
Na een laatste kop thee bij het vuur, gingen de mannen geïnspireerd weer naar huis. Klaar om de verbinding met hun partner opnieuw te zoeken. Niet vanuit competitie, maar vanuit liefde.
Maar waarom dan die angst? Dit is toch wat ik wilde?
Nou, nee. Niet helemaal. Dit is pas het begin. Ik wil namelijk nog veel meer. Ik wil veel vaker geven wat ik te geven heb. Meer vaders, meer trainingen, nieuwe plannen. En echt het leven leiden zoals ik dat wil: onafhankelijk van iemand anders, volledig zelfstandig en volop aanwezig in het leven van mijn kinderen: werken bij mijn gezin.
Maar ik weet niet exact hoe ik dat ga doen. Ik weet niet hoe dat leven er precies uit ziet. Ik heb geen idee wat ik onderweg aan obstakels tegen ga komen.
En mijn grootste angst is dat het misschien wel helemaal niet zal lukken. Dat er niemand naar de trainingen komt. Dat er niemand zit te wachten op wat ik echt te geven heb. Dat ik bakzeil moet halen en mijn droom moet inslikken.
Leven vanuit angst of leven vanuit overvloed
Ik zit regelmatig in de angst-modus. Angst voor mislukking, angst dat ik ‘door de mand val’, angst dat niemand zit te wachten op De Praktijkvader. Ik ben geen geboren ondernemer, maar ben wel bereid om iets te leren. De dingen die ik lees gaan vaak over marketingtrucs, verkooptechnieken en blogopzetjes die ik maar moeilijk kan combineren met wat ik zelf probeer voor te leven: authenticiteit, eigenzinnigheid en eerlijkheid. Maar vanuit angst ben ik toch geneigd die trucs toe te passen. Zodat ik meer reacties krijg op mijn blogs, meer likes op Facebook en meer downloads van het e-book.
Maar waarom deel ik dit allemaal?
Omdat leven en werken vanuit angst niet werkt. Het is op veilig spelen, waarbij ik mezelf verstop achter iets anders. Die blogs zijn niet de beste blogs. Vaak halen ze de site niet eens.
Wat uiteindelijk wel werkt, is als ik schrijf zonder bezig te zijn met iets anders. Als het uit mijn hart komt. Als ik geef omdat ik niet anders kan. Net als tijdens de training. In het moment. Alert en aanwezig.
Dan ben ik de angst voorbij en kom ik op een plek waar er genoeg is. Genoeg inspiratie, genoeg ideeën, genoeg plannen om mijn leven in te richten als ik het wil. Dan is er overvloed en kan niemand me van mijn pad brengen.
Totdat de angst me weer in zijn greep krijgt en de dans weer opnieuw begint. Want dat is het: een dans. Met angst, vertrouwen, overvloed en liefde.
Angst is je laatste excuus. Vecht er niet tegen. Heb lief door de angst heen. – David Deida
Misschien herken je iets in wat ik schrijf. Misschien worstel je ook met jouw angst. Angst dat je het niet goed doet als vader of als echtgenoot. Angst dat je je door jouw keuzes in het grootbrengen van je kinderen vervreemdt van je familie of je vrienden. Angst dat je het leven dat jij graag wilt, nooit zult krijgen.
Je bent niet de enige. Die angst is er. Bij ons allemaal. Maar ik laat de angst niet meer de agenda bepalen. Ik wil leven vanuit overvloed.
En ik wil dat mijn kinderen zien dat dat juist de bedoeling is. Zodat het voor hen vanzelfsprekend is om hun hart te volgen.
Ik ben klaar met wachten. Klaar met de angst. Ik ga alles geven.
Doe je met me mee?
Warme groet!
Jeroen | De Praktijkvader
PS Je hebt nog 1 week om je in te schrijven voor ‘Meer hout op je vuur!’ De online uitdaging voor vaders. Eerdere deelnemers beschreven dit als ‘een achtbaan’ en iets ‘dat ze elke vader gunnen.’ Al meer dan 70 vaders hebben zich opgegeven! Durf jij?
Vond je dit een goed artikel? En wil je er andere vaders mee inspireren? Deel het dan! Op Twitter, Facebook of stuur deze pagina door via de mail.
Wil je zelf meer weten over hoe je minder stress en meer plezier creëert in je vaderschap? Meld je dan meteen aan voor de blog-updates van De Praktijkvader en ontvang het gratis e-book ‘Hoe word je de vader die je wilt zijn? Van overleven naar sprankelen in 5 praktische stappen’.
Hey Jeroen, Ja ik doe zeker mee en ik herken je verhaal helemaal! Mooi om te zien hoe jij met je angst omgaat, die neem ik mee.
Wat tot nu toe ook werkt bij mijzelf is om angst meer als een vriend te gaan zien en als een soort leermeester. Wat kan ik leren van deze angst? Ook merk ik als de angst weer opkomt, dat het betekent dat ik aan het groeien ben… Dus dan is het mooi om die angst te ervaren, want dan weet ik dat ik groei. :)
Keep up the good work!
Hoi Jeroen,
Alweer bedankt voor het verhaal; erg herkenbaar. Ik merkte echter bij mezelf dat ik vooral aansloeg bij wat je schrijft over ondernemerschap en het toepassen van marketingmethodes. Je schrijft dat het je niet eigen is om marketingtrucs in te zetten en ik wil je bij dezen meegeven dat het wel toepassen van die trucjes ook een averechts effect kan hebben. Ik snap dat je een bedrijf draaiende moet houden, maar elke keer als ik jouw advertenties voorbij zie komen, ben ik minder geneigd om me daadwerkelijk in te schrijven. Dat is niet om wat je aanbiedt of wat er in de advertenties staat, maar meer omdat ik veel vaker reclame van de Praktijkvader lijk te zien dan inhoudelijke bijdrages. In reacties op vragen op de Bewuste vaders-pagina op Facebook, of via de links naar Kiind magazine denk ik de echte Jeroen te zien, en dat is iemand bij wie ik een prettige herkenbaarheid aantref, maar ik merk dat ik me minder prettig voel met de Jeroen die met reclames strooit, T-shirts verkoopt en reminders rondstuurt over activiteiten. Dat vind ik jammer. Het organische lijkt er een beetje vanaf te zijn. Ik hoop dat ik je hiermee niet beledig en ik wil ook niet de indruk wekken dat ik je misgun om succesvol te zijn in je werk. Dat is in ieder geval helemaal niet mijn bedoeling, maar ik vind het toch belangrijk om dit gevoel even met je te delen.
Met hartelijke groeten,
Joost Waterborg
Ha Joost,
Dank voor het delen van je bericht. Ik ben blij dat je de moeite neemt om dit te schrijven. En je reactie sluit aan bij waarom ik de blog überhaupt begonnen ben om te schrijven. Het is voor mij een zoektocht naar hoe ik de inhoud in mijn blogs, verhalen, trainingen, de online uitdaging en coaching combineer met het bekend maken daarvan. Ik wil niet alleen maar bezig zijn met verkopen, ik lever liever de inhoudelijke bijdragen. Die jij ook waardeert. Ik zou het jammer vinden als het jouw ervaring wordt dat ik meer aan het promoten dan aan het inhoudelijk bijdragen bezig ben. Want ik heb zelf juist het gevoel dat ik veel meer met inhoud bezig ben, maar misschien is dat dan voor jou niet zichtbaar. Of verdwijnt het tussen de aankondigingen van de activiteiten. Mijn streven in alles – dus ook in dit werk – is om authentiek en
congruent te zijn. Dus dat je geen verschil ervaart tussen de Jeroen die
schrijft en de Jeroen die promoot. Ik zou graag van jou willen horen hoe je wél benaderd zou willen worden als het gaat om de activiteiten. Dat helpt mij bij het vormgeven van dit Praktijkvader-avontuur. Waar ik je graag bij aan boord hou – alleen al om je eerlijke en duidelijke reactie.
Warme groet, Jeroen
Bedankt voor je reactie, Jeroen. Ik blijf zeker lezen en zal erover nadenken hoe ik benaderd zou willen worden. Groet, Joost
Mooi verhaal! (h)eerlijk. Ik zou niet te zwaar tillen aan het negatieve imago van marketingtrucs. Als je vaders wilt ondersteunen, moet je ook zorgen dat ze je kennen en nieuwsgierig worden. Daarvoor ben je toch iets van marketing nodig, die past bij dit digitale tijdperk. Actie geeft immers effect. Ik hoop dat nog meer vaders je weten te vinden dankzij Facebook, links, downloads, blogs, tijdschriftartikelen, flyers etc. Goed voor ons allemaal. Nou top, ga zo door.