Liefde is onvoorwaardelijk geven. Als ouder geef je liefde, warmte, tijd, aandacht aan je kinderen. Zonder iets terug te verwachten. Je kind kan daardoor ervaren dat hij al dat geven waard is. Hij voelt in heel zijn lijf dat hij geliefd is. Hij weet dat hij er helemaal mag zijn zoals hij is. Hij kan op je bouwen.
Tenminste, in een ideale situatie. Maar helaas, wij zijn niet ideaal en slaan de plank heel vaak mis. Zoals gisteren. Roos vroeg blij: ‘wil je met me stoeien op het grote bed?’ En ik antwoordde: ‘ja, als je eerst al het speelgoed in de kamer opruimt.’ Ze was gelijk een stuk minder enthousiast.
Woensdagavond. Half acht. Ik werd steeds stiller. Om me heen waren zo’n veertig mensen druk aan het praten, vol energie, zin in de avond. Ik nam nog een slok thee en wachtte af.
Net als Superman heeft iedere vader onder zijn standaard outfit een strak, glimmend pak aan. Dat pak kunnen alleen zijn kinderen zien. Gedurende de jaren verandert het wat van kleur, gaat het wat rafelen, maar echt helemaal verslijten doet het nooit. In de ogen van je jonge kind ben je een held. Maar hoe vaak laat de held de knoopjes van zijn streepjesoverhemd knallen om het pak eronder te onthullen?
Er is één boek dat iedere vader moet lezen. Of je nu ervaren bent in het vaderschap of net begint. Alle andere boeken kun je vervolgens overslaan. Echt. Er is zelfs een een kans dat het boek op je zolder ligt in een stoffige doos met spullen van vroeger. Misschien heb je het ooit al gelezen, maar dan ben je ongetwijfeld de laatste bladzijde van dit boek vergeten:
Het is december. Onze auto is net terug van een grote beurt. Accu, banden, schokbrekers, remblokken. Terwijl de uitlaat twee maanden terug vervangen is. Gisteren hield de wasmachine er mee op. Repareren is geen optie meer. Maar er moet wel gewassen worden. Laptop aan, zoeken en bestellen maar. Gelukkig wordt hij binnen twee dagen bezorgd.