Een kind heeft onvoorwaardelijke liefde nodig om op te groeien tot een bloeiende volwassene. Hij heeft het nodig dat er iemand van hem houdt, no matter what.
Dat is wat wij als ouders te doen hebben. Het is jouw taak dat je die onvoorwaardelijke liefde door je gezin laat stromen. Maar hoe doe je dat als de liefde waaruit je kinderen ontstaan zijn – die tussen jou en je partner – ook niet altijd even vanzelfsprekend en onvoorwaardelijk is?
In mijn Vadervuur-trainingen gaan mannen aan het werk met hun verlangen als man en als vader. Voor veel van die mannen is de relatie met hun partner de grootste worsteling die ze in hun vaderschap tegenkwamen. Niet de kinderen zelf, maar de relatie met de vrouw waar ze ooit verliefd op werden, daar zitten ze mee. Er is minder contact, minder verbinding en minder plezier in de relatie dan eerst. En ze weten niet goed wat ze er aan kunnen doen.
Gisterochtend haalde ik één voor één letters van het raam. De r, twee o’s, de s en een 5. De slingers lagen al opgevouwen op de bank. Roos komt de kamer binnen lopen en opnieuw valt me op hoe groot ze wordt. Ze is niet meer de kleine kleuter die een jaar geleden voor het eerst naar school ging. Ze is ook niet meer de peuter die af en toe nog bij me in de draagdoek kroop. En ze is al helemaal niet meer de baby die ik op een prachtige voorjaarsdag, na een ontspanning bevalling, aanpakte in het bad en vol verbazing aan Wendy gaf: ‘Wen, het is een meisje!’
Liefde is onvoorwaardelijk geven. Als ouder geef je liefde, warmte, tijd, aandacht aan je kinderen. Zonder iets terug te verwachten. Je kind kan daardoor ervaren dat hij al dat geven waard is. Hij voelt in heel zijn lijf dat hij geliefd is. Hij weet dat hij er helemaal mag zijn zoals hij is. Hij kan op je bouwen.