Als je een onzekere vader bent, ben je niet de vader die je eigenlijk wilt zijn. Je eigen onzekerheid blokkeert en verlamt je. Het is dat stemmetje dat oppopt en in je oor fluistert:

‘Doe je dit wel goed?’

‘Wat vindt je partner, je moeder, je beste vriend of het consultatiebureau hiervan?’

‘Zou je het niet precies zo als die andere vaders moeten doen?’

Als je naar dat stemmetje luistert, verlies je de regie over je eigen beslissingen. En grote kans dat je dan van alles doet, dat eigenlijk niet bij je past of goed voor je voelt. Met als gevolg dat de dingen die je doet in de verzorging en opvoeding van je kinderen, inderdaad niet lekker lopen.

En voor je het weet ben je in de ‘zie je wel’-valkuil gestapt.

‘Zie je wel dat mijn partner het beter kan.’

‘Zie je wel dat ik niet geschikt ben om mijn baby te verzorgen.’

‘Zie je wel dat ik geen goede vader ben.’

Die valkuil ken je vast. Ik ben er zelf ook vaak genoeg in gestapt. Om er vervolgens achter te komen dat die valkuil eigenlijk best comfortabel is. Want als je in je ‘zie-je-wel’-stand staat, zeg je tegen jezelf dat je nu eenmaal niet geschikt bent voor hetgeen wat je te doen had. En dan hoef je ook niets meer. Behalve je een beetje zielig voelen en hopen dat iemand anders het voor je op gaat lossen. Zoals je partner, je kinderen zelf of alle vrouwelijke professionals die je tegenkomt. Van de verloskundige en de kraamverzorgster tot de consultatiebureau-arts en de leidsters op het kinderdagverblijf.

Maar dat is dat echt wat je wilt?

[Lees meer…]