Vaders leren van vaders. Schuif jij aan bij het vuur dat altijd brandt?

Soms vergeet ik het belangrijkste te vertellen. En dat is stom.

In de storm van mooie ontmoetingen en gave plannen, vergeet ik te vertellen waarom De Praktijkvader er eigenlijk is. Wat is mijn drijfveer? Waarvoor kom ik iedere ochtend uit bed? Waarom doe ik dit?

Er is de afgelopen maanden veel gebeurd. De Praktijkvader is naar een volgend level gegaan. Meer trainingen, een succesvolle online vader-uitdaging en meer vaders die voor de individuele vadercoaching kwamen. Het e-book werd vaker gedownload en de blogs meer gelezen. Er waren workshops en artikelen voor Kiind Magazine. En natuurlijk zijn allerlei nieuwe plannen voor het najaar, waaronder een nieuwe editie van de training Vadervuur en een vaste column in het tijdschrift Educare.

Het is mooi en veel tegelijk. En in de hectiek van het trainen, organiseren, ontmoeten, praten, schrijven en verder uitbouwen van De Praktijkvader vergeet ik vaak te vertellen waarom ik hier nou mee begonnen ben. Want eigenlijk gaat het niet om al die activiteiten hierboven. Die zijn geen doel op zich. Ze zijn stappen om tot iets belangrijkers te komen. Iets veel groters.

Dat wil ik graag met je delen.

Omdat het gaat over jou, jouw kinderen en jouw vaderschap.

Omdat weten en vertellen waarom je iets doet het belangrijkste is wat er is.

Ik ben begonnen met De Praktijkvader omdat ik weet dat er ontzettend veel vaders zijn, die met alle liefde en inzet hun kinderen aan het grootbrengen zijn, maar die – net als ik – ook vaak aan het worstelen zijn. Bij voorbeeld met de meningen van anderen, die hun manier van grootbrengen bekritiseren. Of ze worstelen met alle taken en verantwoordelijkheden die ze willen waarmaken, terwijl ze soms bekaf uit hun werk komen.

Vaders met een groot hart en een wil tot voorleven van hun eigen waarheid. Die botsen tegen muren van verzet, onbegrip en vermoeidheid. Vaders die alles met hun partner overleggen en bespreken, maar ook vaak het gevoel hebben dat ze er alleen voor staan.

Dat gevoel had ik in ieder geval toen Wendy 12 jaar geleden voor het eerst zwanger was. Ik was 27 jaar oud en was vastbesloten om mijn kinderen anders op te gaan voeden dan mijn ouders. Niet omdat zij het nou zo ontzettend verprutst hadden. Ze deden wat ze konden en dat was goed.

Maar ik wist ook dat ik een andere vader wilde zijn dan mijn vader. Meer aanwezig en meer zichtbaar in het leven van mijn kinderen. Ik wilde een gezin waar de liefde voelbaar zou stromen. Maar ik had natuurlijk geen idee hoe ik dat voor elkaar moest krijgen.

Een artikel van Ton van der Kroon zette me op weg. En daarna volgde zijn boek ‘De Terugkeer van de Koning’. Ik ging in een mannengroep, volgde trainingen – o.a. bij de Academie voor Haptonomie en uiteindelijk ook bij Ton van der Kroon zelf – en ik raakte meer vertrouwd met wat het is om een volwassen man te zijn. En dat had mijn eigen vader, of mijn opa, of wie dan ook, me niet geleerd.

Ik weet nu dat het mijn taak als volwassen man is om een veilige en liefdevolle gezinssituatie te creëren. Een plek waar iedereen kan zijn wie hij is. Waar iedereen zich gezien en geliefd voelt. En het is mijn taak om die bijzondere plek te bewaken voor bedreigingen van buitenaf. Net als een leeuw zijn roedel beschermt door te grommen, te brullen en desnoods te vechten.

Dat begint meteen in de kraamtijd als met de verloskundige en kraamhulp er opeens twee vreemden in je huis rondlopen.

En mijn ervaring is dat het eigenlijk nooit meer stopt.

Als je kinderen grootbrengt, zul je altijd alert en waakzaam moeten zijn. Die taak hoort bij het krijgen van kinderen, dat snappen we allemaal. En tegelijkertijd is het ook vaak genoeg pittig en zwaar. Zeker als je het gevoel hebt dat je er zo vaak alleen voor staat. Dan is het fijn als je ergens terecht kunt met alles waar je tegenaan loopt.

Ik gun alle aanstaande, jonge en ervaren vaders een plek waar ze bij kunnen tanken. Waar ze het gevoel hebben dat ze welkom zijn, waar ze zich kunnen warmen aan een (al dan niet figuurlijk) vuur en waar ze inspiratie op kunnen doen voor de dingen waar ze tegen aan lopen in hun vaderschap.

Een plek waar je andere vaders kunt ontmoeten, zodat je vanuit herkenning en respect, met elkaar kunt zoeken naar wat voor vader je wilt zijn. En hoe je die vader kunt worden. Een plek waar je er achter komt dat je het niet alleen hoeft te doen. Wel zelf, maar niet alleen.

Met De Praktijkvader wil ik een grote bijdrage leveren aan die plek. Hier online en natuurlijk ook in de buitenwereld. Maar dat doe ik niet alleen.

Er zijn overal mannen en vaders die hier ook mee bezig zijn. Natuurlijk mannen zoals Ton van der Kroon die al 25 jaar bezig is met mannen laten ervaren wat hun kracht is. Maar ook verloskundige en vader David Borman die het eerste serieuze boek over bevallen voor vaders schreef. En Eric Kooijman, een jonge vader, die onlangs vanuit aanstekelijk enthousiasme de facebook-groep ‘Bewuste Vaders’ oprichtte.

Je bent niet alleen. Om Huub van der Lubbe weer eens aan te halen:

Je bent niet alleen, we zijn hier met velen
Die het wel kan schelen
Je bent niet alleen , merk je het dan niet?

Overal zijn er vaders die het wèl kan schelen.

Vaders die hun kinderen laten zien hoe mooi het leven is. Door met ze het bos in te gaan of naar een muziekfestival. Zoals vader Yuri en zoon Casper hier op ‘Into the Great Wide Open’.

Vaders die hun kinderen laten zien waar zij zelf warm van worden. Of dat nou houtbewerken, kamperen, muziek maken, zeilen, schilderen of skateboarden is.

Vaders die de vader willen zijn die ze hun kinderen gunnen. Vaders die hun waarheid willen voorleven, in plaats van zonder meer opvoedingsboeken of de tips van het consultatiebureau op te volgen. Vaders die aanmodderen, ploeteren, lachen, genieten, vallen en weer opstaan.

Want kinderen grootbrengen door voor te leven is niet eenvoudig. En tegelijkertijd is het een groot avontuur. Niet in de laatste plaats voor jezelf ;-)

Over dat avontuur gaat De Praktijkvader. En over al het delen, doorgeven, steunen, stimuleren, lachen en in actie komen dat daarbij komt kijken.

Vaders leren van andere vaders. Zo had het altijd moeten zijn. Onze eigen vaders en opa’s hadden ons moeten inwijden in het vaderschap. Maar meestal hebben ze dat niet gedaan. Niet uit onwil, maar omdat ze zelf ook niet zijn ingewijd.

Die vicieuze cirkel kunnen wij nu doorbreken. Door te erkennen dat we niet ingewijd zijn en daar de verantwoordelijkheid voor te nemen: wij wijden onszelf in. Niet in ons eentje, maar in verbinding met andere vaders.

Als we onszelf inwijden, krijgen onze kinderen die volwassen vader waar ze recht op hebben. En vervolgens kunnen zij die volwassenheid ook weer doorgeven aan hun kinderen.

Dat zijn grote woorden, maar voor minder wil ik het niet doen. En ik denk jij ook niet. We kunnen de wereld mooier maken. Vader voor vader. Dus sprokkel je hout, pak je lucifers en stook een vuur. En nodig andere vaders uit om zich daaraan te komen warmen.

En als je zelf wat warmte nodig hebt, zoek een vuurtje op. Hier brandt het altijd.

Je bent meer dan welkom. Ik heb je er graag bij!

Warme groet!
Jeroen | De Praktijkvader

PS Dit is een update van een stuk dat ik in september 2013 plaatste. En nog steeds relevant ;-)