Er is vast in jouw vaderschap ook zo’n hardnekkig probleem dat regelmatig de kop op steekt. Iets loopt er niet meer lekker in het eten, slapen of naar school gaan van je kind. Zo’n probleem zonder duidelijke oorzaak, maar dat niet makkelijk weer verdwijnt. Iets waar je niet weet wat je er mee aan kunt. En je voelt je misschien wel falen als vader.
Een tijdje terug had ik het zelf met één van de kinderen. Opeens was Noek bang was om te gaan slapen. Knuffels, liedjes, massages, voorlezen, lang bij hem liggen, krachtdieren zoeken. We probeerden van alles, maar niets leek echt te werken. Iedere avond was hij opnieuw bang.
Het vervelende is dat je zo’n situatie niet makkelijk opgelost krijgt. Je praat met je partner, zoekt het internet af naar tips, probeert van alles. Soms lijkt iets te werken, maar vaak is het probleem al snel weer terug. Vaak in een iets andere vorm, zodat die ene oplossing die je had gevonden nu waardeloos is. Dus ga je opnieuw op zoek.
Maar je voelt al aan dat ook nieuwe tips je niets gaan brengen. Jouw probleem is er niet eentje van ‘als je meer van dit doet, gebeurt er dat’. Er lijkt geen duidelijke oorzaak te zijn en er is al helemaal geen duidelijke oplossing.
Daar sta je dan. Met al je goede bedoelingen, je liefde voor je gezin en je daadkracht. Er moet iets gebeuren, maar je hebt geen idee wat.
Nu ben je bijna waar je moet zijn. Als je echt geen idee meer hebt wat je nu voor truc uit de kast moet halen, kun je nog maar één ding doen: erkennen dat je het echt niet weet. Laat het besef toe dat je echt niet weet hoe je verder moet met dit probleem. Laat het helemaal binnenkomen. Met al het ongemak en de onmacht dat dat met zich meebrengt. Want je voelt je ongetwijfeld falen als vader.
Op dit moment heb je geen idee hoe je verder moet. Dat is niet goed of fout. Dat is hoe het is.
Maar hoe brengt dit besef je dan dichter bij een oplossing van je probleem?
Nou, eigenlijk gaan we het probleem helemaal niet meer oplossen. Je gaat er zelf voor zorgen dat je anders naar het probleem gaat kijken. En dan is er waarschijnlijk wel helemaal geen probleem meer. Om The Matrix te citeren: ‘There is no spoon.’
Het gaat erom dat je toegeeft dat je het even niet weet. En dat je het ook niet hoeft te weten. Je hoofd kan tot rust komen nu het niet meer hoeft te denken. Je schouders kunnen letterlijk ontspannen. En iedere keer als die spanning terugkomt – omdat je toch vindt dat je het wel een oplossing moet hebben – kun je terug naar het besef dat je het nog steeds niet weet. Zo is het nu eenmaal. Dat kun je versterken door hardop tegen jezelf te zeggen ‘Ik weet niet hoe dit verder zal gaan.’ Gewoon, iedere keer zeggen. Dat gaat je veel lucht geven.
Het gevolg van het hardop uitspreken van je niet-weten is dat je met andere ogen naar de situatie gaat kijken. In onze situatie speelde er meer mee dan alleen het niet willen slapen van Noek. Want naast dat het voor hem heel vervelend was, betekende het ook dat ik veel langer dan voorheen bezig was met het naar bed brengen. Omdat ik daar eigenlijk niet zo’n zin in had, was ik erg actief bezig met het zoeken naar een manier waarop hij wel snel in slaap zou vallen.
Op een gegeven moment heb ik het helemaal losgelaten. Zijn angst en waardoor die werd getriggerd was onverklaarbaar voor mij. Ik besefte dat ik echt niet wist wat ik er aan moest doen. Door dat te beseffen, hoefde ik er ook niets meer aan te doen. Ik had een kind, dat bang was om alleen in bed te liggen en moeite had om in slaap te komen. Dat was geen probleem, dat was de situatie zoals hij was. Punt.
Vanuit dat niet-weten ontstaan de mooiste dingen. Met Noek hebben we een mooie manier gevonden om met zijn angst voor het slapen om te gaan. Ik heb mijn oplos-stress los kunnen laten en daardoor is heel het naar bed brengen meer ontspannen geworden. Uiteindelijk gaat hij na het voorlezen door ons, eerst zelf even lezen. Als hij voelt dat hij moe is gaat hij zelf slapen. Daarna komt één van ons om het kwartier even kijken of hij al slaapt. Hij weet dat we komen kijken en dat stelt hem gerust. Vaker dan twee keer hoeven we eigenlijk nooit te gaan kijken.
Als het krampachtige zoeken naar een oplossing verdwijnt, kun je veel gemakkelijker meebewegen in de stroom. Je bent aanwezig in het moment en bekijkt per moment waar de situatie om vraagt. Vanuit niet-weten kijk je met een blik die niet al is ingekaderd door allerlei behoeftes en emoties. Je kijkt helemaal blanco. En vanuit zo’n blanco blik kan er van alles ontstaan.
Je zult jezelf nog verrassen. En daarmee ook je kind. Veel succes met loslaten!
Warme groet!
Jeroen | De Praktijkvader
PS Wil je hier meer van weten? En wil je weten hoe andere mannen dat aanpakken? Kijk dan eens hier…
Mooi Jeroen. Dank voor het openhartig delen, Dit helpt.
Graag gedaan, Doede. Kun je aangeven hoe het je helpt? Ik ben benieuwd.
Hoi Jeroen,
Mooi wat je schrijft en herkenbaar. Vooral rond het thema slapen van de kinderen en baby’s in onze gastouderopvang. Maar ook speelt het nu bij het niet willen drinken van melk uit de fles van een baby die nog maar net komt bij ons. Het mooiste wat ik heb meegemaakt was het niet alleen willen slapen van een kindje dat bij ons kwam. Hij was gewend dat er altijd een ouder bij hem lag als het bedtijd was voor hem, ook tijdens het middagdutje. Het gevolg was dat hij bij ons niet wilde slapen in de middagrust. Een belangrijk moment voor ons en alle andere kinderen om op te laden. Daarbij wilde de ouders van het kind absoluut niet dat we het kind huilend alleen achter lieten in zijn bedje, ook niet als wij om de 5 minuten kwamen kijken tot max 4x kijken. Een lange weg van eindeloos liedjes zingen, wiegen in mijn armen, boekje lezen, tegen hem praten…. zeeeeeer vermoeiend en frustrerend. Tot ik het helemaal zat was en ik besloot dat hij helemaal niet meer hoefde te slapen van mij. Hij mocht vanaf dan beneden blijven. Wat er toen gebeurde vond ik prachtig. Hij werd toch moe, zijn oogjes werden zwaar en hij ging zelf een plekje opzoeken in de woonkamer waar hij dan ging liggen. Maar ik mocht niet kijken, want dan ging hij weer spelen. Met een grote glimlach vanbinnen en op mijn gezicht zag ik vanuit mijn ooghoeken dat hij een nestje opzocht. Meestal onder een stoel. En daar sliep hij dan. Op gegeven moment dacht ik: ik leg een schaap voor hem neer, dan is toch warmer en zachter. Ik heb naar hem benoemd dat hij daar ook mocht/kon gaan liggen, maar het hoefde van mij niet. Het duurde een peer keer, maar toen ging hij inderdaad op het toch wat comfortabele schaap liggen, ipv de koude harde vloer. En als hij eenmaal sliep legde ik stiekem een dekentje over hem heen. Nog wat later mocht ik hem zelfs toedekken als hij wakker was en zocht hij zijn schaap op op het moment dat ik zei dat het middagrust was, waarbij ik zelf ook altijd ga liggen.
Koen
Volgens mij is het ook heel vaak dat zo’n bepaalde angst/probleem ontstaat bij kinderen, wanneer het kind aanvoelt dat de volwassen persoon in die situatie er niet relaxed mee om gaat of er relaxed op reageerd.
Een probleem kan ook aangepraat worden. En daar hoef jij als ouder nog niet eens de directe veroorzaker van te zijn.
Een mooi voorbeeld is Hoe ga je zelf als volwassene om met bijvoorbeeld een roofvogel show.
1-Blijf je er relaxed en vrolijk bij zitten als er van die grote vogels over de hoofden heen scheren, dan kijkt het kind jouw reactie af en gaat er ook relaxed mee om.
2- Je duikt onbedoeld paniekerig en gillend weg als volwassene bij iedere duikvlucht die de vogels maken en je creeert een bepaalde angst bij het kind.
Ik zou zeggen probeer er voor te zorgen dat kinderen niet merken dat jij je als volwassene over bepaalde situaties zorgen maakt. Mijn menig is dat het kind er dan zelf ook geen dilemma van maakt.
En ja dit is vaak makkelijker gezegd dan gedaan.
Mooi stuk. Dank je. Ik weet dat ‘t zo werkt en toch vergeet je het soms! Vandaag nog tijdens het eten. Ik kon alleen maar boos worden. Boos van binnen dan. Waarom gaan ze niet gewoon eten. Drinken valt om, hij valt van zijn stoel. Allemaal omdat ik vind dat de aandacht niet bij het eten is. Ik weet ‘t dus gewoon even niet. Dat helpt echt. Het is heerlijk om het soms gewoon niet te weten. Je kunt toch niet alles weten?