Vorige week was ik op een zonnige zondagochtend met een aantal vaders in het bos. Jonge mannen die aangaven een authentieke en betrouwbare vader te willen zijn. En tegelijkertijd niet precies wisten hoe ze dat moesten bereiken. Maar wel wilden zoeken. Daar is moed voor nodig. Moed om over de drempel te stappen en zich aan te melden voor de vaderontmoeting. Moed om een hele ochtend te zoeken naar wat de kwaliteiten zijn, die zij zich als vader toewensen.
Met moed is iets vreemds aan de hand. Wij vinden andere mensen moedig wanneer ze oprecht zijn en kwetsbaar in het uitdragen van hun verhaal. Als ze bereid zijn om in het uitdragen van hun waarheid het hoofd te stoten, te struikelen en weer op te staan. Authentiek. En liefst met een paar schrammen om te laten zien dat je overtuigingen en moed echt zijn en niet uit een schreeuwerige cursus komen.
Tegelijkertijd keuren we onszelf af als we struikelen en ploeteren wanneer we onze dromen proberen waar te maken. Als we, terwijl anderen het kunnen zien, zoeken naar hoe dat moet: leven vanuit ons hart. Dat vinden we zwak. We moeten het meteen goed doen. In één keer. Mensen zullen wel denken. Terwijl die mensen ons juist weer moedig vinden in onze zoektocht. Vreemd, inderdaad.
Over die tegenstrijdigheid heeft Brené Brown een mooi boek geschreven: Daring Greatly. De essentie van haar boodschap: als je een leven wilt leiden vanuit je hart, je passie, je overtuigingen en je waarheid, dan heb je moed nodig. Moed om in het volle zicht van anderen de arena in te stappen, aanwezig te zijn en je open en kwetsbaar op te stellen. En je verhaal te vertellen. Keer op keer. Met één keer is het niet geregeld.
Maar de vaders in het bos voelden zichzelf helemaal niet zo moedig. Ze waren op zoek naar antwoorden, wilden delen en genoten van de ontspanning van een ochtend op een mooie plek. Er hoefde even niets. Geen kinderen, geen partner, geen buitenwereld. De tijd stond een ochtend lang stil. De houtkachel knapperde in de tipi. Er ontstond wat Robert Bly een ‘rituele ruimte’ noemt. Volgens Bly, die de afgelopen dertig jaar talloze mannenontmoetingen organiseerde, leren mannen alleen over wezenlijke zaken in een rituele ruimte. Een ruimte die duidelijk is afgebakend van de buitenwereld. Waarin grenzen bestaan en er respect voor elkaar is. In zo’n ruimte is er geen sprake van concurrentie of elkaar aftroeven. Er zijn ook geen vrouwen voor wie de mannen zich zouden moeten bewijzen. Geen afleiding door alledaagse zaken. Er is alleen de verbinding tussen de jonge vaders. Zij gunnen zichzelf, hun kinderen en hun partner die meest authentieke en betrouwbare vader die ze in huis hebben. De vraag die ze zichzelf stellen: ‘En hoe gaan we dat doen?’
In die verbinding is er ook veel ruimte is om te lachen. Dat is mooi om mee te maken. De mannen kwamen erachter dat ze sommige dingen net zo onhandig doen als anderen. Of dat ze soms net zo worstelen met hoe een vader anders is dan een moeder. Ze voelen de druk van de omgeving om juist hun zachte kant te laten zien. Dus willen ze hetzelfde doen als de moeder en liefst net zo goed, terwijl ze voelen dat dat niet helemaal klopt. En dat ze dat ook helemaal niet zo goed kunnen. Die worsteling wordt lichter als je weet dat je niet de enige bent en wanneer je bevestigd wordt in het gevoel dat je juist je eigen rol kunt pakken: die van de vader die je wilt zijn.
De rituele ruimte is een tijdelijke ruimte. Die werd met het gezamenlijk neerhalen van de tipi letterlijk opgeruimd. En met de verzamelde moed en verhalen gingen de vaders weer naar huis. Terug naar de echte wereld. De arena. De uitdaging voor deze vaders – en iedereen die vanuit zijn hart wil leven – is om met alles wat je hebt die arena in te stappen. Je leven te leven zoals je graag zou willen. Niet vanuit de overtuiging dat het moet lukken of dat je het goed moet doen voor iemand anders. Maar vanuit het weten dat je niet anders wilt. En het scheelt veel als je weet dat er anderen zijn die het ook doen. Je moet het zelf doen, maar je bent daar niet alleen in.
Die verbinding doet mijzelf ook goed. Bij iedere vaderontmoeting of coachingssessie stap ik zelf ook in de arena. Open, eerlijk en kwetsbaar. Dat is spannend, maar geeft tegelijkertijd ook ontzettend veel voldoening. Op naar de volgende ontmoeting!
NB: Praktische info en data vind je op www.praktijkvader.nl/vaderontmoeting.
- Ken je anderen voor wie dit artikel interessant is? Deel het op Twitter, Facebook of via de mail met deze verkorte link: http://wp.me/p2IfDc-cJ (even zelf kopiëren en plakken)
- Wil je zelf meer van dit soort artikelen lezen? Meld je dan aan voor de blog-updates van De Praktijkvader en ontvang het gratis e-book ‘Hoe word je de vader die je wilt zijn? Van overleven naar sprankelen in 5 praktische stappen’.
Geef een reactie