Bij je kinderen herken je het feilloos. Ze zijn ergens bang voor. Ze zien ergens tegenop.
Je kind durft niet zonder zijwieltjes te fietsen.
Je kind is bang om naar zwemles te gaan.
Je kind wil niet alleen naar een verjaardagsfeestje van een vriendje.
En jij voelt aan alles dat toegeven aan de angst van je kind nu niet het goede is. Want je weet dat als je kind eenmaal over de drempel heen is, dat hij het prima naar zijn zin heeft bij de zwemles of op het feestje. Er zijn momenten dat je er helemaal vanuit zachtheid en warmte bij je kind kunt zijn. En dat het inderdaad goed voelt om je kind even niet de wereld in te pushen. Maar soms heeft je kind echt iets anders nodig. Een goedbedoelde duw in de goede richting.
Wat je kind in deze situaties nodig heeft is het vertrouwen dat hij spannende situaties aan kan. Vanuit zijn eigen kracht. Hij heeft jou nodig om zijn eigen angst te overwinnen en te kunnen groeien. Hij moet de grens van zijn comfort-zone opzoeken en er door heen gaan. Zodat hij vol trots zal merken dat hij én het gewoon gedaan heeft én dat het eigenlijk heel leuk is aan de andere kant van de drempel.
En het is jouw taak om hem niet te veel te beschermen tegen ‘de boze buitenwereld’, maar om hem juist het vertrouwen te geven dat hij prima in staat is om zichzelf te redden in die eindeloze wereld van mogelijkheden, ontmoetingen en avontuur.
Ik geniet enorm van die momenten. Met als laatste grote moment van zelfstandigheid: Thijn – 12 jaar oud – ging voor het eerst met de trein van Nijmegen naar Rotterdam. Inclusief overstap op Utrecht Centraal, waar hij nog nooit was geweest. ‘Ja, ik vind het spannend’, zei hij van te voren, ‘maar ik vind het ook gaaf.’ En wat was hij trots op zichzelf. En opvallend: na dit avontuur leek hij opeens 5 centimeter langer en een jaar ouder.
Van iedere uitdaging groei je. Bij je kinderen herken je het vrij makkelijk en weet je wat je moet doen in situaties die zij lastig vinden: achter ze staan, hen zelfvertrouwen geven en niet je eigen angst op hen projecteren.
Maar hoe zit het met jezelf? Als jij voor een lastige klus of een moeilijke situatie staat, wat doe je dan?
Er zijn genoeg momenten in je vaderschap waarop je weet dat je in actie zou moeten komen. Dat herken je vast. Maar in plaats van in actie te komen doe je wat veel mannen doen – en wat ik zelf ook vaak deed – je wordt passief. De beweging stopt. Want eigenlijk heb je geen idee wat je zou moeten doen om ergens een positieve draai aan te geven. En je zit het uit. Misschien verwacht je dat het vanzelf beter wordt. Of dat je partner alles voor je oplost. Maar als je eerlijk bent, heb je daar niet veel hoop op.
Je kunt blijven hangen in het niets doen. Je kunt jezelf blijven vertellen dat je er geen energie voor hebt. En je kunt jezelf op je kop blijven geven voor je passieve gedrag. Maar daar heeft natuurlijk niemand iets aan.
Wat je nodig hebt is een vriendelijk, maar stevig zetje in de goede richting. Iemand die je zelfvertrouwen geeft en zegt dat je het gewoon moet gaan doen. Want je kunt het. Natuurlijk is het hele vaderschap soms spannend, maar dat is geen reden om het er bij te laten zitten.
Ik heb mijn hele leven naar mijn vader gekeken die regelmatig wegzakte in passiviteit als er iets was wat hem niet lukte en waar hij niet over wilde praten. Maar ondertussen moesten mijn zussen en ik wel precies aanvoelen wat hij nodig had. Dat zoog energie. En zo wilde ik niet zijn.
Dus pakte ik die passieve houding – die ik van mezelf ook goed kende – aan. Niet door te wachten tot iemand me daarbij ging helpen, maar door gewoon zelf te beginnen. Stap voor stap. En dat kun jij ook doen. Jij bent degene die jezelf die goedbedoelde duw geeft. Iemand anders gaat het niet doen.
Jij groeit ook van uitdagingen, net als je kinderen. Denk maar eens terug aan de momenten dat je echt iets hebt bereikt. Momenten waar je trots op bent. Momenten waarop je boven jezelf uitsteeg. Een sportprestatie, het afronden van een opleiding, het overwinnen van een crisis in je relatie, een lastige klus op je werk of het beschermen van je gezin tegen opdringerige professionals.
In die momenten heb je waarschijnlijk alles wat je had gegeven en voelde je je na afloop ook daadwerkelijk gegroeid. Je toonde inzet, hield vol, ging door en leerde nieuwe kanten van jezelf kennen.
Stel je eens voor dat je die energie en daadkracht inzet in je vaderschap. Wat kun je dan niet doen om je passieve patroon van nu te doorbreken? Hoe sta jij er dan bij? Hoe is het dan met je kinderen? En hoe is het dan met je partner? Dat voelt heerlijk, toch?
Je bent nu misschien niet de vader die je je kinderen gunt. Maar dat ligt niet aan je gebrek aan capaciteiten. Dat ligt aan het feit dat je niet wordt uitgedaagd om te laten zien wat je werkelijk in huis hebt.
En daar kun jij nu wat in veranderen. Kom onder je deken vandaan. En zoek zelf die uitdaging op. Het liefst een grote uitdaging, die veel van je gaat vragen. Dan kom je het snelst waar je wilt zijn.
Heb het goed!
Warme groet!
Jeroen | De Praktijkvader
[optin-monster-shortcode id=”uxlqkmbgmtzj3wrp”]
Geef een reactie