Speelgoed is saai. Maar er is een uitdagend spel dat ik wel graag wil doen. Met jou.

Ik ben absoluut geen ster in het spelen met kinderen. Tenminste, niet als het gaat om leuke dingen te doen met hun speelgoed. De houten treinbaan kon me even boeien, net als alle Lego die er de afgelopen jaren binnen is gekomen, maar echt lang duurt mijn speelplezier niet. Roos vraagt vaak om rollenspellen: ‘Mag ik je poesje/hondje/aapje/babytijger zijn?’ Daar krijg ik al helemaal de kriebels van. Ik lees liever een boek voor of ga pannenkoeken met ze bakken.

Volgens mij komt dat om dat ik geen kind meer ben. Ik zit anders in elkaar. Mijn behoefte aan spel is vast hersentechnisch veranderd in iets anders. Kinderspeelgoed heeft niet de aantrekkingskracht op mij die het heeft op mijn kinderen. Ook de mooie afstandsbestuurbare auto waar Thijn nu voor aan het sparen is, boeit me maar matig. Misschien is het een teken dat ik dan toch eindelijk volwassen ben geworden.

Of ligt het aan de uitdaging? Want een spel met een grote inzet, een onverwacht spelverloop, dat veel van mijn creativiteit en inspanning zou vragen – daar kom ik misschien wel mijn bed voor uit. Een spel met dezelfde spanning die ik vroeger beleefde bij een heftig kluitengevecht, een nachtelijke dropping of levend stratego in het bos. Zweet op je rug, hart bonkend in de keel en compleet opgaan in het moment.

Afgelopen weekend was ik als begeleider mee op de training ‘Het Pad van de Man’ die Ton van der Kroon en Jan Roelofs gaven in de prachtige omgeving van Orval in de Ardennen. Het waren vier intensieve dagen waarin 30 mannen aan de slag gingen met hun drijfveren, angsten en levensvragen. Gedurende dat weekend waren er heel veel momenten dat het zoeken, praten en denken overging in iets anders. Het verhaal van Isis en Osiris werd geïntroduceerd. De werkelijkheid van dat verhaal – over liefde, dood en broederschap – leek op de werkelijkheid van de verhalen van de deelnemers.

In die overlap ontstonden momenten waarin de alledaagse werkelijkheid op spelen ging lijken. Er ontstond ruimte om te experimenteren met ieders leerdoelen. En terwijl de inzet van de mannen onverminderd hoog bleef, kwam er nu ook plezier en levenslust bij. Mannen lieten hun waarheid zien en inspireerden daarmee de anderen. Eén van de meest indrukwekkende momenten was toen één van de deelnemers de andere deelnemers voorging in een traditionele Maori-haka. Een groepsdans die de Maori uit Nieuw-Zeeland – onder andere – gebruiken om tegenstanders te imponeren. Een spel met een hoge inzet waarin kracht, moed en inzet bij elkaar kwamen. Je kunt een tegenstander niet half imponeren. Het uitgeschreeuwde ‘Kumula fiesta!’ denderde over de donkere velden van Orval.

Het mooie was dat de haka gespeeld werd tegen een denkbeeldige tegenstander. Er hoefde niet echt iemand overwonnen te worden. De essentie was samenkomen, plezier hebben en je kracht voelen.

Zo’n spel wil ik graag spelen. Een spel dat om inzet vraagt, mijn grenzen verlegt en waarin ik mijn kracht deel met anderen. Zonder dat er per se iemand anders overwonnen hoeft te worden. Misschien is een gebrek aan competitie zelfs nog wel beter. Zonder strijd kan ik met mijn plezier in het spel het plezier van een ander aansteken. En andersom. Er ontstaat contact en herkenning in plaats van rivaliteit.

Dat spel vraagt om enthousiaste speelkameraden. Kameraden die ook durven gaan voor een hoge inzet. Bereid zijn zichzelf tegen te komen en zich vol enthousiasme in nieuwe avonturen durven te storten. En dan heb ik het niet over paintball of met houten zwaarden Koning Arthur naspelen in het bos. Dat zijn kinderspelen die volwassenen nadoen. Leuk op zijn tijd, maar ook dat gaat vervelen.

Mijn inzet is: hoe kan ik mezelf inspireren tot een leven waarin liefde de motor is van alles. Een leven waarin competitie en strijd wegvallen. Een leven waarin een baan, geld en spullen zaken niet bepalend zijn voor je identiteit. Een leven waarin ik de man en de vader ben die ik graag wil zijn: authentiek, zelfbewust, aanwezig en avontuurlijk.

En daarin wil ik uitgedaagd worden. Ik wil zoeken wat dat betekent. Ik wil plezier hebben in het avontuur. Maar ik wil dat spel niet in mijn eentje spelen. Want dat lijkt me doodsaai.

Op 15 mei maken we een begin met dat spel. Dan start ‘Meer hout op je vuur! Vader-uitdaging 2014.’ Een echt spel, met als inzet ‘haal de beste vader uit jezelf.’ Heel december zul je uitgedaagd worden om te gaan spelen. Soms met zweet op je rug. Soms met een bonkend hart in je keel. Maar altijd met het gevoel dat je leeft.

Ik heb je er graag bij. Laten we elkaar uitdagen en inspireren. En er hoeft niet gepoot te worden – want er is maar één team.

The real secret of life: to be completely engaged with what you are doing in the here and now. And in stead of calling it work, realize it is play. – Alan Wilson Watts

Geef je meteen op. Meer dan 50 speelkameraden staan ongeduldig op je te wachten.

Tot snel!
Jeroen | De Praktijkvader