Vaders staan de laatste weken volop in de media-aandacht. De positie van vaders bij scheidingen, de rol van vaders in de opvoeding van (vooral) hun zonen en vorige week een groot stuk in de Volkskrant met als titel ‘Papa’s laat je niet wegzetten.’ In dit stuk beschrijft Asha ten Broeke de tweederangspositie die vaders innemen in de opvoeding van hun kinderen. Vaders zouden zich laten wegzetten door hun partner, verloskundigen en het consultatiebureau. Maar vaders hebben daar eigenlijk geen probleem mee. Want stiekem zouden ze het wel prima vinden dat moeders zich het meest met de kinderen bezig houden.
Interessant stuk. Ik herkende sommige dingen, zoals het niet helemaal serieus genomen worden door de verloskundige of andere zorgprofessionals. En ik erger me net zo goed aan het woord ‘papadag’ of zinnen als ‘Oh, moet papa dan op de kinderen passen vanavond?’. Dan voel ik me door de blik van de ander een onbeholpen sukkel, inderdaad een tweederangsouder.
Maar ik ben zelf net zo goed schuldig. Ik heb ook gedaan aan wat in het stuk ‘cherry picking’ heet: liever de leuke dingen met de kinderen doen, dan de alledaagse, vervelende en vieze klusjes. Zoals poepluiers verschonen of het gesprek aangaan met een vervelende juf op school.
Maar ik geloof niet dat er veel vaders zijn die zich door het stuk aangesproken voelen om het anders te gaan doen. De meeste vaders die ik ken doen al ontzettend hun best om in het drukke leven van gezin, werk en vrije tijd het hoofd boven water te houden. Ze voelen zich verantwoordelijk voor het welzijn van hun gezin en dragen die in financiële zin vaak ook nog voor het grootste deel. En dan zijn er vast momenten dat ze onder de vervelende klusjes in het huishouden of de verzorging van hun kinderen uit proberen te komen. Maar dat is niet omdat ze zich daar te goed voor voelen, maar gewoon, omdat ze er even geen zin in hebben. Net als hun vrouw trouwens, die vast ook liever iets anders doet dan het doucheputje leeghalen.
In het hele stuk in de Volkskrant mis ik het gesprek tussen de ouders.
- Hoe richt je je gezinsleven in?
- Wat wil je voor je kinderen betekenen?
- Wat voor vader wil je zijn?
- Wat voor moeder wil je zijn?
- En hoe ziet dat er uit in de praktijk?
Want het is natuurlijk helemaal niet de schuld van de omgeving, de verloskundige, je ouders of je werkgever dat je niet de rol pakt die je als ouder wilt zijn. Als er iets niet functioneert in jullie gezin, dan ligt die verantwoordelijkheid bij jezelf. Gelukkig maar, want dat betekent dat jij er zelf iets aan kunt veranderen. Niet door te hopen dat het kabinet – terwijl het crisis is – wel opeens geld uittrekt voor langer kraamverlof. Maar door het gesprek aan te gaan. In eerste instantie binnen je gezin en daarna in de buitenwereld.
Zo’n gesprek over hoe je je ouderschap in wilt vullen vraagt moed en eerlijkheid. Het kan zijn dat jouw behoeften botsen met die van je partner. Als je allebei fulltime wilt werken en veel tijd met je kinderen door wilt brengen, dan heb je een probleem. Maar liever een probleem dat duidelijk op tafel ligt, dan één die wordt ingeslikt of onder het tapijt wordt geschoven.
Kinderen grootbrengen is intensief, hard werken en je krijgt er nooit echt de credits voor die je denkt te verdienen. Ik denk dat zowel vaders als moeders die erkenning missen. De buitenwereld vind het doodnormaal als het goed gaat, net als je kinderen zelf trouwens.
Het zou mooi zijn als wij als vaders zouden beginnen om onze partners wel die erkenning te geven. Niet om iets voor elkaar te krijgen, maar gewoon omdat kinderen grootbrengen inderdaad vaak niet makkelijk is. Hoor dat je vrouw het heftig vind om een hele dag met twee kleintjes rond te lopen, of dat ze op haar tandvlees loopt omdat werk, gezin en vrije tijd niet te combineren lijken. Als jij luistert, zal ze jouw verhaal vervolgens ook kunnen horen.
En als je dat voor elkaar hebt kunt je het gesprek aan gaan over hoe je het anders zou willen. Aan het werk dus!
Wat is er voor nodig dat jullie het bloeiende, liefdevolle gezin zijn dat jullie voor ogen hadden tijdens de eerste zwangerschap?
- Maak dat zo concreet mogelijk.
- Teken het uit, inclusief de consequenties qua tijd en financiën.
- Maak een tijdsplanning: wat kun je vandaag al doen om het morgen leuker te hebben?
Het kan zijn dat je beslist om minder te gaan werken. Veel vaders vinden dat tijd met hun kinderen uiteindelijk meer oplevert dan het stuk salaris dat ze daarmee inleveren. Met zo’n keuze breng je jouw ideale gezinssituatie de buitenwereld in. Vervolgens zul je wel geconfronteerd met de opvatttingen van je werkgever, zorgprofessionals, je ouders of wie dan ook. En ook daarin heb je een keuze over hoe je je opstelt.
Ben je een man die erkenning wil voor het feit dat hij zo’n leuke, betrokken en moderne vader is? Wil je schouderklopjes voor het feit dat je een ‘papadag’ opneemt? Als je er zo instaat zoek je goedkeuring voor je keuzes bij anderen. Je houdt dan inderdaad het ‘vaderseksime’ zoals Ten Broeke het beschrijft in stand.
Maar de kans is veel groter – gelukkig – dat je naar je leidinggevende stapt, met de CAO in de hand, en hem of haar vertelt dat je minder wilt gaan werken. Ouderschapsverlof of misschien wel definitief. Niet omdat je vindt dat je vrouw moet kunnen werken, of omdat je vindt dat je ook de fles moet kunnen geven en luiers moet kunnen verschonen. Nee, maar wel omdat je de verantwoordelijkheid neemt voor welke vader je wilt zijn. Een vader die het welzijn van zijn gezin belangrijk vindt en bereid is daarvoor moeilijke gesprekken aan te gaan.
Het woord ‘papadag’ komt in het vocabulaire van zo’n vader niet voor. Want jij weet net zo goed als ieder ander dat je iedere dag van de week vader bent. En je hebt geen krantenartikel nodig om je daar aan te helpen herinneren.
Succes ermee – je bent niet de enige!
Warme groet!
Jeroen | De Praktijkvader
Word jij ook regelmatig niet serieus genomen als vader? Door anderen? Door jezelf? Laat hieronder weten op wat voor manier dat gebeurt. En hoe je er mee omgaat. Ik ben benieuwd!
Vond je dit een goed artikel? En wil je andere vaders er ook mee helpen? Deel het dan! Op Twitter, Facebook of stuur deze pagina door via de mail.
Wil je zelf meer weten over hoe je minder stress en meer plezier creëert in je vaderschap? Meld je dan meteen aan voor de blog-updates van De Praktijkvader en ontvang het gratis e-book ‘Hoe word je de vader die je wilt zijn? Van overleven naar sprankelen in 5 praktische stappen’.
Hi Jeroen,
Vanaf het eerste moment dat mijn oudste werd geboren liep ik naar de zuster in het ziekenhuis om het over te nemen, de zuster keek wat verbaasd en begreep niet echt wat ik kwam doen dus zei ik tegen haar…Mijn zoon kan ik zelf wel aankleden.
Helemaal waar dat het lastig is om aan het beeld te ontsnappen dat vaders alleen goed zijn voor de leuke dingen(die trouwens net zo belangrijk zijn als de niet leuke dingen).
Bij ons thuis ben ik bijvoorbeeld de aangewezen ouder om met de kids naar de tandarts te gaan of de dokter.
Natuurlijk is mijn vrouw een beetje de aandrijfkracht bij ons thuis, ook omdat ik wat vaker weg ben in verband met werk.
Toch moet je het samen doen of je nu op je werk werkt of thuis aan het werk bent.
Ik als vader ervaar dat sommige dingen je inderdaad beter liggen dan de andere en het maakt mij niet uit of die dingen prettig of minder prettig zijn, want cherry picking kan je ook in de minder prettige dingen vinden.
gr
Martijn
“Het woord ‘papadag’ komt in het vocabulaire van zo’n vader niet voor. ”
Het feit dat papadag als woord gebruikt wordt in een gezin, hoeft niets te zeggen over de mate van betrokkenheid van de vader. Bij ons thuis werken we beiden 4 dagen en hebben zo genoemde “papadag” en “mamadag”. We hebben een rolverdeling thuis, waarbij papa en mama beide leuke en minder leuke dingen met de kinderen doen; net hoe het in de tijd past. En papa was degene die ouderschapsverlof heeft genomen :)